Færsluflokkur: Íþróttir

Loksins komin frá Kína... og rest af degi 4 í Kína og heimferðardagur

Það var barasta rosalega erfitt að finna blogg tíma vegna anna og fullt að gerast eftir að ég lenti heima á Íslandi svo skrifin drógust aaaaðeins á langinn.

Held ég hafi skilið við ykkur á laugardagskvöldið og eins og öll önnur kvöld þá teygðist aðeins á seinni hálfleiknum þann daginn líka. Ætlaði rétt að skella mér niður og fá mér snarl á laugardagskvöldinu og var svo ótrúlega „heppin" að rekast á nánast alla Evrópudrengina og ferðinni var heitið á Pizza Hut hinu megin við götuna . Fengum okkur alls konar og svo var það líkt og öll önnur kvöld hótelbarinn sem var orðinn algjörlega „tósted" eftir dvöl okkar þarna þannig að early night... eða ekki.

Tekin U-beygja og skelltum okkur í fótanudd 7 saman og lagt af stað frá hótelinu um kl. 24. Létum taxabílstjórana plata okkur smá og tókum rúnt um borgina og þeir þóttust ekkert skilja eða vita hvert þeir áttu að fara en staðurinn var í ca. 5 mín. akstursfjarlægð frá hótelinu. Við skiptum okkur í 2 herbergi 3+4 og svo var byrjað. Endaði í nuddi all óver og við algjörlega endurnærð eftir það og fengum mat á eftir... einmitt borða máltíð kl. 2:30 að nóttu til eitthvað svo kínverskt. Held ég hafi lagst upp í um 3:30 en þá byrjaði síminn. Eurovision að byrja og dóttirin að tjékka hvort ég væri ekki örugglega að horfa á Eurovision.

Inga: „Mamma ertu sofandi?"  Ég: „öööö ekki lengur eða ekki sofnuð eða eitthvað". 
Sms í ca. 30 mín og svo bara var erfitt að sofna vitandi það að þurfa að vakna eftir 3 klst.

Women in Badminton Forum - dagur

Eftir alltof lítinn svefn var komið að því... Dagskráin áhugaverð þétt setin og svo frábær mæting að við sprengdum utan af okkur fundarsalinn. Nora Perry stjórnaði málþinginu og henni til aðstoðar voru áhugaverð nöfn s.s. Li Lingwei, Emma Mason, Nigel Skelt o.fl.

Á málþinginu voru 2 aðalfyrirlesarar og sá fyrsti Professor Ren Hai forstöðumaður „Centre for Olympic Studies at Beijing University. Fyrirlestur hans var út frá menningarlegum hindrunum kvenna. Honum var tíðrætt um óheilbrigða „barbí" lúkkið og útlitslega öfga sem liggja eingöngu kvenna megin. Virðist litlu sem engu skipta útlit karlmanna. Hefði mátt vera léttari og skemmtilegri fyrirlesturinn sjálfur en efnið áhugavert.

Annar aðalfyrirlesari var Hilary Atkinson sem er fyrst kvenna til að stjórna og halda utan um Badmintonkeppni á Ólympíuleikum frá upphafi. Hilary sagði okkur frá hvernig LOCOG (London Organising Committee of the Olympic and Paralympic Games) hefði tekist að fá konur í öll hlutverk og stöður í undirbúningi Ólympíuleikanna. Þetta er í 3ja sinn sem ég hitti Hilary og alltaf ótrúlega spennandi að heyra um og sjá inn í Ólympíuleika-heiminn. Maður gerir sér aldrei grein fyrir umfangi þessa stórkostlega verkefnis.

Í kjölfarið fylgdi frábær fyrirlestur frá Isabelle Jobard sem er ein 3ja kvenna sem hafa alþjóðleg yfirdómararéttindi frá BWF (Alþjóða Badmintonsambandinu). Isabelle er frá Frakklandi og er ein af þeim frábæru konum sem sitja með mér í „Evrópsku konunefndinni" og einstök kona. Hún gerði grein fyrir stöðu kvenna meðal dómara (yfirdómara,dómara og línudómara) eða „technical officials" eins og það er kallað á enskunni og þá aðallega í Evrópu. Það er hellings gat sem þarf að brúa þar og einmitt eitt af hlutverkum „Konunefndarinnar" að stoppa í það.

Þá var komið að Chipo Zumburani forseta Badmintonsambands Zimbabwe. Fyrirlestur Chipo var eftirminnilegastur af minni hálfu, kannski þar sem við erum að horfa á svo gerólíkar aðstæður miðað við það sem gerist og gengur á Íslandi og í þorra landa í Evrópu. Hún sagði okkur frá því hvernig hún
kynntist badmintoni fyrir 14 árum. Hún hóf nám við einskonar íþróttaskóla þar sem allt gekk út á fótbolta daginn út og inn og erfitt að komast að úti með aðrar íþróttir. Á staðnum var lítið íþróttahús sem var nær ekkert notað. Hún hafði takmarkaðann áhuga á fótbolta og vildi finna sér aðra íþrótt og í einni af vettvangsgöngum hennar þá kom hún að tveimur manneskjum að spila badminton inni í íþróttahúsinu. Hún hugsaði með sér að þetta væri eitthvað sem hún gæti hugsað sér að spila og þar með var hún orðin forfallin badmintonspilari. Á sama tíma var badminton í mikilli lægð í Zimbabwe og lítið sem ekkert um skipulagðar æfingar og keppnir. Með tímanum jókst áhugi hennar svo gríðarlega að hún vildi leggja sitt af mörkum til að koma íþróttinni á framfæri og gefa öðrum tækifæri
á að stunda jafn frábæra íþrótt og badminton er. Chipo er sem áður segir forseti Zimbabwe og auk þess situr hún í stjórn Badmintonsambands Afríku.

Geraldine Brown var 5 fyrirlesarinn á málþinginu og er hún forseti Eyjaálfa eða Badminton Oceania. Hún er nýkjörin forseti  Eyjaálfa og er einnig forseti Badminton Ástralíu og búin að starfa fyrir íþróttina í fjölda ára. Konur hafa spilað stór hlutverk í starfi Eyjaálfa í gegnum árin og fjöldi kvenna gengt byrgðarstöðum þar. Geraldine fór yfir landslagið og hvernig hún teldi að hægt væri að fjölga konum
í stjórnum og nefndum og yfir höfuð í greininni. Hér eru nokkrir punktar; http://www.oceaniabadminton.org/ og á forsíðunni er grein „Celebrate Women Leaders" og þar neðst er linkur á fyrsta konublaðið sem gefið er út hjá Eyjaálfunum.

Síðastar í röðinni vorum við Fiona McKee frá Kanada. Við höfðum ca. 3-5 mínútur hvor til að gera okkar efni skil þar sem við vorum með langan fyrirlestur í fyrra báðar. Fiona tók snögga yfirferð yfir það sem er að gerast hjá Badminton Panam og síðust á dagskrá var mín yfirferð yfir stöðuna í kvennamálum í Evrópu. Þegar þarna var komið við sögu hafði dagskráin farið örlítið fram úr áætlun enda ekki nema von þegar svona margir áhugaverðir fyrirlestar og málefni er í loftinu. Ég tók mína yfirferð á spretthlaupsformi en náði að gera þessu öllu góð skil og var gífurlega ánægð með málþingið í heild sinni og sátt með mína frammistöðu.

Eftir málþingið var þátttakendum boðið í mat og þar gafst tími og tækifæri á að kynnast enn betur og verð ég að segja það þetta er orðið virkilega góð tilbreyting frá því að vera nánast alltaf ein af strákunum. Ekki það að það sé neitt að því en alveg nauðsynlegt að reyna að fá smá kvenleika í þetta allt saman.

Þegar hádegisverðinum lauk upp úr 13:30 þá var komið að úrslitum í Thomas Cup eða HM landsliða og áttust við karlalið Kína og Kóreu. Leikirnir urðu aldrei spennandi þannig lagað en alltaf jafn ótrúlega magnað að upplifa badminton stemminguna í Asíu... allt tryllt og fleiri fleiri þúsund manns að fylgjast með.

Síðasta kvöldið var farið út að borða við hliðina á hótelinu... þannig að ég komast alveg ca. 200m frá hótelinu allan þann tíma sem ég var úti (fyrir utan það að fara með rútu í höllina og fara með leigubíl í nudd). Þetta var skemmtilegur og mjög blandaður hópur, stjórnarmenn frá BWF, BEC, fulltrúar úr konunefndum, fulltrúi spilara og fleiri og fleiri. Við snæddum svona allskonar... marga marga rétti á hringborði með prjónum sem ég hef ekki náð nokkurri einustu færni með og yfirleitt annað hvort farið svöng út eða stungið prjóninum í gegnum bitana þegar þolinmæðin hefur klárast en í þetta skiptið gekk bara alveg ágætlega. Síðasta kvöldinu og fyrri part nætur var eitt sem fyrr á hótelbarnum þar sem hópurinn og fleiri mingluðu og áttum við frábæra stund eins og alltaf.

Það er alltaf erfitt að kveðja liðið. Oft er kvatt með tárum og svo er kvatt með hlátri og góðum minningum en víst er að þessi fjölskylda er á vísum stað hvað sem framtíðin ber í skauti sér. Badmintonliðið er auðvitað "hin" fjölskyldan og eftir svona mikla samveru þar sem allir eru þarna af einni ástæðu... að vinna fyrir badminton, fyrir það sem það hefur ástríðu fyrir og elskar þá skiptir ekki máli hvort þú ert karl eða kona, frá Íslandi, Kenýa, Malasíu, Simbabwe eða hvað... hvort þú spilar inni eða úti, hvort þú sért Ólympíumeistari eða ekki... bara eitt sem skiptir máli BADMINTON.

Heimferðardagur

Dagurinn var tekinn snemma en samt kannski ekki eins snemma og fyrstu áætlanir en fékk skutl um 8:30 út á völl og átti síðan flug um 10:30. Þeir sögðu mér heimamenn (sem gátu klárað sig af enskunni) að ég þyrfti ekki lengri tíma en auðvitað lenti ég í einhverjum snúningum á vellinum... var ekki með rétta áritun og eitthvað ves en völlurinn lítill og þetta gekk allt ljómandi. Fyrsti leggurinn var til Peking og tók 2 tíma og lent 12:35. Eina vandamálið þarna var óstjórnlega miklir verkir, kláði og bólga í bitum og var að því komin að öskra illilega yfir þessu öllu. En...

Öööörlítið meiri afslöppun var á þessari ferð minni í gegnum Peking flugvöllinn en lenti í skondinni uppákomu þó. Þegar við erum að rölta upp ranann þá kemur í ljós að hann er lokaður við endann. Við biðum aðeins eftir því að það yrði opnað en svo fór að renna óþolinmæði á 1st class farþegana og byrjuðu þeir að berja á glerhurðirnar. Út undan mér heyrði ég einhvern gera grín að þeim og skellti pínu upp úr... sjálfsagt ekki mjög dönnuð þar en þegar loksins var opnað fyrir okkur hellti einn af 1st class farþegunum/kínverji sér yfir starfsmanninn og hvílíku lætin. Minn maður (Seattle gaurinn) þessi sem var að gera grín segir um leið og hann gengur fram hjá brjálaða kínverjanum "5 minutes won´t kill you"... og það var eins og við manninn mælt kínverjinn varð geðsjúkbilaður og ætlaðist bara til að "Seattle gaurinn" yrði bara fangelsaður svei mér þá. Einhverra hluta vegna urðum við ódönnaða fólkið samferða langa leið á flugvellinum og ég fékk að heyra ýmislegt miður gott um blessaða kínverjana og lífið í Kína. Það sem sat eftir var kannski spurning "Seattle gaursins"... "Eru kínverjarnir ekki komnir til Íslands??"... "ha hmmm neeeei"... "jæja en þegar þeir koma þá tekur þá ekki nema örskamma stund að yfirtaka landið með þessum 300þ hræðum sem búa þarna... þeir ætla nebblega að ná heimsyfirráðum". Jaaaááá... það fyrsta sem ég hugsaði þarna var ó man Nubo, Grímsstaðir... og svo þurfti ég að kveðja og hverfa inn transfer ganginn.

Þegar þarna var komið var ég algjörlega dauð í fótunum og bitunum. Ég fann næsta WC og lokaði mig þar inni og klæddi mig úr skónum sem voru orðnir inngrónir í fæturna og þá sérstaklega þennan hægri. Var sem betur fer með nýjan alklæðnað í handfarangrinum og galdrakremið (vöðva- og liðagaldur) sem ég ber oft á mig fyrir langt flug og það minnkar bjúgmyndun og bólgur og virkar vel á skordýrabit. Bar smyrslið á fæturnar, fór í flugsokkana og í nýjar brækur og strigaskóna og leið mikið betur á eftir.

Ég var pínu hugsi yfir ræðunni hjá "Seattle gaurnum" og velti þessu öllu saman lengi lengi fyrir mér. Ég vingsaði um flugvöllin í leit að gjöfum fyrir ormana og einhvern minjagrip (versla mér alltaf einhvern minjagrip frá landinu sem ég heimsæki). Nú voru það matarprjónar svona til að viðhalda þeirri list. Eftir svolítið rölt hitti ég danina sem áttu sömu vél og ég verð að segja að það skiptir helling að þekkja einhverja í svona löngu flugi. Nú var flogið í tæpa 10 tíma til Köben og í fyrsta skipti upplifði ég eins konar innilokunarkennd og óþægilega tilfinningu á tímabili. Ekkert obbosslega þægilegt en komst yfir það og naut síðustu 6 tímanna. Þegar við vorum lent þá var kveðjustund með dönunum þar til næst.

1 klst leið á milli lendingar og síðasta leggsins frá Köben til Íslands. Aftur vingsaðist ég pínulítið um völlinn og heyrði nafnið mitt í kallkerfinu og þá var tími til komin til að hraða sér að hliðinu. Lent á Keflavíkurflugvelli um kl. 21. Nú var bara eftir að keyra heim og þegar ég gekk inn um dyrnar í Borgó hringdi vekjaraklukkann sem þýddi það að 24 tímar voru síðan ég vaknaði og lagði af stað út á flugvöll í Wuhan... s.s. 24 tíma ferðalag. Ormarnir biðu spenntir en gjafirnar voru af skornum skammti i þetta skiptið þar sem ferðir út af hótelinu voru engar en þessar elskur kippa sér ekki mikið upp við það þó svo þau hefðu sko alveg þolað eitthvað aðeins meira en best að fá ormaknús og kossa.


Rest af degi 3 og fyrripartur dagur 4

Þegar ég skildi við ykkur í gær þá var farið að halla verulega á seinni hálfleikinn af deginum en eins og svo oft áður var hann framlengdur endalaust. Ótrúlega gaman að hitta fólk alls staðar úr heiminum með misjöfn vandamál en allir eiga það sameiginlegt að elska og lifa fyrir badminton. Kenýa, Barbados, Serbía, Svíþjóð, Danmörk, Slóvakía, Ástralía og barasta öll hin löndin. Svo fræðist maður um lífið og tilveruna í þessum löndum líka og hér eru nokkrir menn sem eiga nokkrar konur og hreinlega vantar fleiri og svo eru aðrir sem eiga konur sem eru nánast bara lokaðar inni og allt þar á milli.

Líklega fer best á því að gærkvöldið fari ekki á prent enda langt frá því að vera prenthæft en ég gæti svo sem lekið einhverju í góðu tómi svona einn á einn en líklega er þetta eftirminnilegasta og ótrúlegasta kvöldstund sem ég hef upplifað og hef ég þó upplifað ýmislegt skemmtilegt og spennandi í ferðum mínum.

Eftir nánast mínus svefn var sturtað, andlitið sett upp og ársþing Alþjóða Badmintonsambandsins næst á dagskrá og hófst kl. 10. Þetta var frekar lítið þing en fulltrúar 97 þjóða voru viðstaddir ásamt öðrum gestum. Fundurinn fór fram á hefðbundinn hátt en sú breyting varð á þetta árið að þingið fór fram á 5 tungumálum. Mældist þetta vel fyrir og er alveg ótrúlega margir sem tala og skilja ekki ensku þannig að þetta gefur þeim tækifæri á að tjá sig og skilja hvað gengur á.

Eftir þingið var boðið í hádegisverð sem stóð til kl. 15 en þá var kominn tími á að fara í höllina og kíkja á úrslitin nú eða slaka á uppi á herbergi og horfa á úrslitin þar. Ég valdi síðari kostinn þar sem ég átti stefnumót við nokkra aðila eftir fundinn og nú eru einungis 2 örfundir eftir það sem eftir er dagsins og klukkan nú 18:30 og framsaga mín í fyrramálið. Verður án efa frábært og forréttindi að fá að taka þátt í þessu aftur með öllu þessu frábæra fólki.

Jæja þarf að klára daginn og líklega reyna að borða eitthvað og svo er möguleiki á að ég komist aðeins út af hótelinu í kvöld eða amk eftir hádegi á morgun en ég hef ekki rekið tærnar út síðan ég kom á fimmtudaginn sem er auðvitað algjör synd fyrir svona langt ferðalag.

Helv... flugurnar eru brjálaðar í mig og bætist í hraunið á fótum mjög ört. Skileddaekki þar sem ég hef varla séð eina einustu pöddu hérna og ekki einu sinni farið út af hótelinu en greinilega hef ég eitthvað spennandi handa þeim.


Dagur 3 - Málstofur... varúð langt blogg

Farangurinn skilaði sér um kl. 23:00 í gærkvöldi og var mér verulega létt og var farin að bíða eftir að komast úr ferða-svita fötunum eftir öll hlaupin á flugvellinum í Peking. Sem betur fer hef ég aldrei lent í vandræðum með svefn í ferðalögum mínum hingað til Asíu og það var engin breyting á því núna. Ég lagðist á koddann ca. 23:15 (15:15 að íslenskum tíma) með ræmu í tölvunni og man alls ekkert eftir því að hafa séð 1 mínútu af henni. Rankaði við mér einhvern tímann klukkustund síðar og lokaði og slökkti og hélt áfram að sofa. Vaknaði reyndar í kringum 4 leytið leit á klukkuna og lokaði aftur augunum og svaf þangað til vekjarinn vakti mig kl. 7 (23 að íslenskum tíma). Sturta, andlitið sett upp og komin í morgunmat 8:15 og ánægjulegt að hitta marga úr badmintonfjölskyldunni þar...(svona eins og að koma heim ef þið náið tilfinningunni).

Fyrst málstofan hófst kl. 9 á 2. hæð og gestafyrirlesari þar var Chris Guinness forstjóri IMG Media í Asíu sem er að ég held stærsta fyrirtæki í þessum bransa í heiminum. Chris hefur yfir umsjón með öllu áætlanagerð og daglegum rekstri fyrirtækissins. Öll viðskipti sem viðkoma sjónvarpi og fjölmiðlum fara í gegnum hann.

Chris fór yfri markaðssetningu, mikilvægis að hafa gott vörumerki og margt fleira. Það sem stóð upp úr af því sem hann sagði hvað það er mikilvægt að hafa vörumerki fyrir hvern styrkleika móta og að tengja og kynna grasrótinni þessi vörumerki/mót. Það þarf ekki allt að snúast um toppinn ef ekki er hugsað um lægri stigin verða efri stig móta lítið sterkari en þau eru í dag. Alltaf spennandi að heyra um markaðsmálin en oft erfitt að finna réttu leiðina. Hef áður setið nokkra fyrirlestra um markaðsmál badminton og alltof oft er einblýnt á toppinn þ.e. sterkustu mótin og bestu spilarana. Í badmintonheiminum eru fáar þjóðir sem eru þarna en örugglega 90% annarra þjóða eru í basli með markaðssetningu á badminton í sínu landi.

Næst var að velja úr;
Events Strategy 2012-2016
Development Strategy 2012-2016
Olympics Strategy 2012-2016
Para-Badminton Strategy 2016

... og ég valdi fræðslu- og útbreiðslu (Development) málstofuna þar sem David Cabello sem er formaður fræðslunefndar Alþjóða Badmintonsambandsins (BWF) og forseti spænska badmintonsambandsins fór yfir stöðuna en heilmikið hefur gerst í útbreiðslumálum frá því að hann kom inn til BWF. M.a. er búið að gera áætlun í fræðslu- og útbreiðslumálum sem var ekki fyrir hendi árið 2008, búið er að gera fræðslu og kennsluefni fyrir kennara í skólum og nefnist það verkefni „Shuttle Time“ en hugmyndin er að gera badminton skólaíþrótt nr. 1 í heiminum. Einnig er búið að gefa út kennsluefni fyrir þjálfara og leiðbeinendur og er stöðugt verið að endurmeta og tekið við athugasemdum.

Strax er farið að bera á árangri og sem dæmi þá fóru starfsmenn BWF til Marokkó og héldu „Shuttle time“ námskeið þar fyrir þjálfara og leiðbeinendur. Fyrir námskeiðið vissu fæstir hvað badminton var eða allt að því, ekki var hægt að kaupa spaða og áhöld fyrir badminton og engin þekking eða áhugi hjá stjórnmálafólki og lítill áhugi eða kannski lítil þekking hjá þeirra ÍSÍ. Staðan núna er að allir eru að tala um badminton, allir eru að spila badminton í skólum, allir vilja eignast spaða og nú er hægt að kaupa spaða og verið að skoða hvort hægt sé að framleiða spaða í Marokkó. Verður gaman að sjá tölur á næstunni yfir iðkendaaukningu.

Staða og aðstaða til að spila badminton er mjög mismunandi milli landa, heimsálfa og er oft erfitt að fjalla um málefni til að þau nái til allra en mikilvægast er að þjóðir deili upplýsingum og reynslu sín á milli og því eru málstofur og alþjóðafundir mikilvægir fyrir alla bæði litlu og stóru þjóðirnar og allt þar á milli.

Eftir þessar málstofur var komið að yfirferð fyrir allar málstofurnar og þegar því var lokið þá kynning á Ólympíuleikunum í London. Hilary Atkinson fór yfir praktísku hlutina og eins sýndi okkur aðeins inn í þann heim sem undirbúningur Ólympíuleikana er. Hilary er yfir öllum íþróttapakkanum fyrir þessa Ólympíuleika.

Jæja komið að hádegishléi og matur og klukkan er 12:50 (4:50 að íslenskum tíma). Verð að segja að það er veruleg áskorun að velja rétt hérna fyrir Austan. Ég labba iðulega 2-3 hringi í kringum borðin til að finna eitthvað sem er óhætt að setja ofan í sig eða maður þekki eitthvað. Fyrir valinu var þurr kjúklingur, lamb í karrí, kartöflustappa og ýmist meðlæti og svo auðvitað desert. Lambið stóð fyrir sínu en var heaví sterkt... vona að það valdi ekki óþarfa klósettferðum, en annars mjög gott. Kjúklingurinn var þurr og desertarnir einhvern veginn allt öðruvísi en ég er vön en melónurnar klikka ekki.

Verð að segi að austurlandar eru ferlega glysgjarnir... ég á örugglega eftir að slasa mig á öllum þessum speglum og vel fægðu álspegla-veggjum hérna þegar ég er „tilraun“ til að ganga í gegnum þá alveg óvart... sama hvort það er herbergið eða annars staðar. Speglar út um allt og maður finnur varla dyr og húna þar sem þetta speglast allt saman þvers og kurs og ég er búin að þramma inn í skúringakompuna þar sem ég fann bara ekki andskotans útganginn af salerninu. Talaði við Mervi vinkonu mína frá Svíþjóð um þetta vandamál og hún lendir í alveg sömu aðstæðum og ég... grípur í tóma hurðahúna hér og þar og sérstaklega á salernunum hihi... Kannski ágætt að hafa svona marga spegla í herberginu ákveðinn félagsskapur í því og ég hef það á tilfinningunni að hér sé fullt af fólki og spjalla þá bara við sjálfa mig þvers og kurs... held ég geti horft á mig úr 4 speglum samtímis.

Áfram með dagskrána... næst stóð valið á milli;
BWF Sponsorship – Going Beyond A-Boards eða
Player – Talent ID /Talent Development

Ég valdi Sponsorship og gestafyrirlesarar þar voru Terrence Koo framkvæmdastjóri ESG og Loke Poh Wong frá Badminton Ástralía. Verð að segja að þeir ollu mér pínu vonbrigðum og var fókusinn allur á stóra viðburði... en þeim til afsökunar þá var verulega þörf á hádegisblundinum eftir matinn hjá mér þannig að einbeitingin var kannski ekki alveg fullkomin.

Þá var komið að því að velja á milli;
New/social media eða
Membership

Þarna hef ég kannski valið vitlaust en það var nær ómögulegt að velja... báðar málstofurnar spennandi. Ég valdi Media þar sem var farið yfir „vinsældir“ fjölmiðla, new og social fjölmiðlar. Sjónvarp er vinsælast ennþá en netið er að vinna gífurlega á og er komið í 2 sætið í fjölmörgum löndum og er blaða umfjöllun á svipuðum stað og netið. Aftur var ég pínu fyrir vonbrigðum en skelli því líka á langan dag en kannski eitt sem allir þessir fyrirlestrar áttu sameiginlegt var uppsetning á glærum... of mikið af upplýsingum troðið á hverja glæru þannig að allt þetta rann saman í eitt.

Málstofunum lauk á tilsettum tíma eða um kl. 16:45 og einbeitingin alveg búin og tími á að vera smá heilalaus og fá sér einn bjór eða svo og mingla við liðið. Bjórarnir urðu 2 og mikið mingl og var setið í um 2 klst. og skipst á skoðunum, hugmyndum og málin rædd.

Næst var að huga að undirbúningsfundi með fulltrúum Evrópu en venjan er að hittast degi fyrir Alþjóðaþingið og fara yfir dagskrána og ræða einstök mál. Sem betur fer var sá fundur stuttur eða um 40 mín og klukkan orðin 20:40 og kvöldmaturinn eftir og enn meiri undirbúningur fyrir fyrirlesturinn minn á sunnudag. Batteríin kannski ekki alveg full hlaðin frekar svona tóm en tími fyrir enn meira spjall og aðeins meira öl.

Annars sé ég fram á næturvinnu... búið að panta mingl fundi hér og þar í kvöld og líklega verða það tannstönglarnir sem eiga lokahnykkinn á að klára undirbúning fyrir fyrirlesturinn.

Svona rétt í lokin þá finn ég verulega fyrir vinsældum eins og undanfarin ár mín hér í Austri... flugurnar elska mig og ber ég þess merki út um alla fætur. Gott í bili!


Dagur 1 rennur saman við dag 2 - ævintýri...

Ekkert gaman að þessum ferðalögum nema lenda í einhverjum ævintýrum. Eftir keyrslu úr Borgarnesinu góða einhvern tímann fyrir hádegi í gær miðvikudag var farið í loftið til Keflavíkur 13:15 og flugtími um 3 klst. Ansi windý rétt af stað en annars ljómandi fíntflug.

Grét svolítið yfir mynd sem ég horfði á á leiðinni og þá einhvern veginn fara taugarnar af stað og hugurinn festist hjá börnunum og fullt af hugsunum streyma í gegn. Einmitt í gær þá rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var að byrja að fara í þessar ferðir mínar. Mér fannst alltaf jafn vont að fara og að koma heim, fékk samviskubit og snökkti svolítið af stað en var svo eins og litlu börnin og gleymdi þessu þegar komið var á áfangastað... og á leiðinni heim þá hvolfdist þetta yfir mig aftur allar tilfinningarnar, saknið og allt það. Var oft heltekin af samviskubiti yfir því að vera að skilja
ormana eftir heima en sem betur fer hefur aðeins dregið úr þessu en tilfellin dúkka upp endrum og sinnum.

Lenti um kl. 18:15 á dönskum tíma í Köben og smá tími til að rölta hring og kíkja í HM... engin reisa til DK án þess að kíkja í HM.


Því næst var að reyna að breyta um sæti þar sem ég hafði fengið úthlutað inni í miðju og fyrir þá sem ekki vita þá eru þetta 3+4+3 sætaraðir og glatað að vera ein á ferli og vera í miðju einhvers staðar. Á meðan að þessar elskur í inntjékkinu voru að garfa í mínum málum birtist Poul-Erik forseti Badminton Europe og var hann líka einn á ferð og tilvalið að reyna að krækja okkur í sæti
saman sem endaði svo með því að við vorum færð í „góð" sæti og höfðum nóg pláss, almennilegar ábreiður og almennilega lazy-boy. Eitthvað dróst nú að komast í loftið þar sem farangur einhvers sem var ekki með fullgildan passa var kominn um borð í vélina og þurfti að finna hann og fjarlægja en hann fannst auðvitað ekki og farið var í loftið amk 40 mín eftir áætlaða brottför eða um 21:40 að dönskum tíma. Flugtími var áætlaður 8 klst og 55 mín. Var alveg orðin
glorhungruð þarna og því máltíðin vel þegin í vélinni. Svo var bara að velja úr afþreyingu... horfði á 1 mynd og svo 2 aðrar með öðru auganu á milli sem við spjölluðum, ég dottaði, las eða leysti zudokur. Svona áður en ég fór að sofa alveg þá voru kvöldverkin tekin... þvo sér og tannbursta með fína burstanum á fínu inniskónum sem fylgja. Var vakin af djúpum svefni í morgunmat ca. 1:45 klst fyrir lendingu (rifjaðist upp fyrir mér að það er sífellt verið að bera í
mann mat, snakk og drykk og enginn friður til að slaka.

Peking tók á móti okkur sólrík og spennandi. Þegar lent var í Peking þá var orðinn ansi knappur tími til að ná fluginu til Wuhan sökum tafanna í Köben og fyrir algjöra rælni sá ég konu halda á blaði úr stílabók þar sem ritað var flugið mitt til Wuhan. Ég spjallaði aðeins við hana og hún var mjög stressuð yfir því að ég þyrfti að drífa mig til að geta náð fluginu. Mér fannst þetta kannski ekkert tiltöku mál þannig lagað 1 ½ tími í flug og ég búin að tjékka farangurinn minn inn alla leið ennnnn... nei nei það er ekki hægt þannig ég þurfti að drífa mig og fara í einhverja röð og hlaupa
þarna og fara á skrifstofu Air China og barasta líklega ekki náð þessu öllu saman nema við Poul-Erik komum okkur bara fyrir í innritunarröðinni og bara frekar slök. Eftir stutta stund kemur hún hlaupandi móð og másandi og tekur í handlegginn á mér og segir þú þarft að koma núna... og hún var alveg sveitt. Hún s.s. sleit mig úr röðinni og hljóp af stað sem þýddi auðvitað að ég legði
undir mig betri fæturnar og hljóp á eftir henni. Við fóru fram fyrir alls staðar og svo rétti hún mér blað þar sem voru allar upplýsingar um mig... „hérna þú átt þetta og þetta ert þú" svei mér þá ef skóstærðin var ekki þarna líka. Ef þú nærði ekki þessu flugi þá áttu sæti í þetta flug, (áætlað 6 tímum síðar) og þetta sagði hún mér á hlaupum. Hún var með heilan her í talstöðinni sem var alveg klár á því að Sigríður Bjarnadóttir væri á leiðinni og jafn og þétt fjölgaði aðstoðarfólkinu. Við þurftum að taka lest á milli til að sækja farangurinn og hún tjáði mér að það tæki 3 mínútur og svo stóð hún og reiknaði hvað við hefðum langan tíma á milli þess sem hún spjallaði við allt
aðstoðarfólkið.

Þó svo að ég hafi tjékkað farangurinn alla leið til Wuhan í Keflavík þá er það svo að það þarf að sækja hann og tjékka hann inn aftur þannig að næst lá leiðin á færibandið þar sem ég hafði 3 mínútur til að finna töskuna mína en þegar þarna var komið við sögu þá voru engar töskur farnar að koma í ljós. Vinkona mín var þarna alveg kófsveitt og sagði mér að velja að bíða eftir töskunni eða fara núna með fluginu mínu... úfff... valdi að taka flugið þannig að nú þurfti boarding passann og ég vissi ekki fyrr en hún var búin að rífa af mér vegabréfið og hlaupin af stað með hann til að ná í passann og á hlaupunum kallaði hún... þú færð auka 5 mín og verður að bíða akkúrat hér þegar ég kem til baka með passann. Þarna voru 2 aðstoðarmenn með mér að leita að töskunni og svo bara segir annar „now you have to leave"... og engin taska. Ljómandi!

Þá hófst næsta hlaup hjá okkur vinkonunum í gegnum nokkur hlið þar til við komum að tjékki þar sem þurfti að taka upp úr handtöskunni allt og gegnum lýsa mig og þarna yfirgaf aðstoðarkonan mín mig og óskaði mér góðrar ferðar og sagði að ég hefði 5 mín til að komast að hliðinu og þetta væri rosalega langur gangur og ég þyrfti að taka bíl og ef ég næði þessu ekki þá bara næsta flug. (Mátti engan veginn vera að þessari gegnum lýsingu og þarna voru gaddaskórnir komnir undir). Var svo ljómandi heppin að fá bíl strax þannig að við brunuðum eins og vindurinn allan ganginn og tókum meira að segja farþega upp í. Síðasti spölurinn voru 2 hæðir niður með rúllustigum og þar beið flugvélarrútan eftir mér og ég stökk inn og þá var brunað af stað. Safe... nema farangurinn. :S

Þegar maður býr á Íslandi og hefur fullan og auðveldan aðgang að nánast öllu áttar maður sig ekki alltaf svona einn tveir og þrír á því hvernig þetta er nú allt saman út í þessum stóra heimi. Ég var þess fullviss þar sem ég lenti í sama terminali og ég átti að fara frá að þetta væru bara gate hlið við hlið en aldeilis ekki. Rútan keyrði í ca. 8 mín á vegakerfi flugvallarins og ég sá vegi sem voru númeraðir 400 og eitthvað og 500 og eitthvað. En þrátt fyrir þetta allt þá var ég algjörlega afslöppuð og eftir að hafa lent í því að vera kyrrsett auka nótt í Frankfurt hérna eitt árið vegna vegabréfsvesenis og marg cancelluð vegna eldgosa og þurfa að ferðast í 44 tíma á áfangastað eins og í fyrra þá kippi ég mig ekki mikið upp við svona smámuni. 

Eftir 2ja tíma flug frá Peking til Wuhan þar sem ég varsú eina ljóshærða í fluginu tók við snúningar út af farangrinum og spjall við frekar slaka enskumælandi kínverja sem þýddi auðvitað að transportið mitt yfirgaf svæðið. Ekki var alveg eins sólríkt hér í Wuhan... gjörsamlega rigndi brenni og eldisteini og svakalegur raki og enskukunnátta af mjööög skornum skammti hjá starfsfólki. Þvílíkur munur á flugvöllum miðað við Peking. Næsta var að tylla sér og hinkra eftir að næsta flug lenti með fulltrúa í tengslum við badminton fundina... og viti menn næsti maður var Poul-Erik sem ég kvaddi á hlaupum í Peking þannig að hann náði mér aftur.

Ferðin frá flugvellinum tók ca. 30 mín og innritunin ríflega það þar sem ég var auðvitað ekki bókuð inn á hótelið og það nánast yfirfullt. Ég var heppin og fékk þetta fína risa herbergi með risa rúmi og sófasetti og ég veit ekki hvað og baðherbergið jaðrar við spa.

Nú er klukkan orðin 19:20 að kínversku tíma og ráð að sturta sig og taka hring um hótelið og bíða þess að ferðataskan skili sér á hótelið. Svo er bara að bora sér niður og undirbúa fyrirlesturinn og hvíla sig fyrir fyrirlestrana á morgun kl. 9 sjarp.






Kínaferð - dagur 1.

Jæja þá sit ég á Keflavíkurflugvelli og er að leggja upp í 19 tíma ferð til Wuhan í Kína þar sem ég mun dvelja fram yfir helgi á fundum og fyrirlestrum. Dagsformið er ekki alveg upp á sitt besta en félagarnir hiti, kvef og stífla fylgja mér af stað en ég vona að ég nái að hrista þá af mér fljótlega.


Hreyfing og aftur hreyfing

Háfslækjarhringurinn var farinn í liðinni viku á tveimur jafnfljótum og náði það alveg 1/2 maraþoni sú hreyfing. Í fyrsta sinn sem ég hleyp svona langt... í einu og verð að segja að þarna sigraði ég sjálfa mig. Bara fyrir ca. 1 ári þá var þetta fjarlægt en á áætlun að hlaupa einhvern tímann 1/2 maraþon... það bara gerðist ögn fyrr en búist var við. Eins og alls staðar annars staðar þá er fólk á hlaupum hér um allan bæ en fæstir hafa verið að hópa sig saman svo í fyrra þá gerði ég heiðarlega tilraun til þess að hópa þessu fólki saman á ákveðnum tímum en það gekk nú frekar upp og niður eða aðallega niður. Hins vegar var fundinn nýr tími á laugardögum og sá tími virðist henta flestum í að hlaupa í hóp. Einhverjir úr hópnum hafa hlaupið hið svokallaða Háfslækjarhringsuppstigningardagshlaup áður og fór stór hluti hópsins að stefna á hringinn þetta árið svo það ýtti mér í það að setja mér það takmark að hlaupa hringinn. Í undirbúningi var ýmislegt sem átti ekki að vera og munaði þá mestu um að hafa gengið í barndóm í badmintoninu og tekið smá keppnis sem endaði með Jumpers knee... s.s. einhverjum teyjum og bólgum á sinum sem ég hélt að ætlaði alllldrei að fara. Ekki búin að jafna mig á því enn en get vel hlaupið þó svo að ég þoli ansi lítinn snúning á hnénu.

Upprifjun - tiltektardagur - Kína

Jæja þá er að tjékka hvort maður kann þetta ennþá. Hef hugsað mér að rembast við að stikla á stóru endrum og eins hér og einhvern veginn hef ég þá tilfinningu að íþróttir eigi eftir að koma örlítið við sögu sem og daglegar uppákomur.

Það er gaman að segja frá því að í dag var hátíðlegur tiltektardagur í hestagirðingunni í alveg hreint dásemdarveðri. Þar voru fylltir einir 9 ruslapokar og eitthvað af stærra rusli líka og líkt og undanfarin ár var þetta rusl 99,9% í boði X hinu megin við götuna og nóg eftir. Til að taka Pollýönu vinkonu mína á þetta þá ber að þakka X fyrir allt súrefnið, veðurdásemdina og fuglasönginn sem sveif yfir okkur á meðan á verkefninu stóð. Næsta verkefni er að fá gröfu til að moka upp úr skurðinum (sem sést ekki lengur og búinn að breiða úr sér um móann)... orðinn fullur af sements- steypu-drullu sem hefur seytlað þarna niðureftir undanfarin ár. Nú ef fólk er æst í að komast í fuglasönginn þá er auðvelt að slaka einhverjum ruslapokum sem hægt er að tína í á meðan notið er og má endilega hafa samband við undirritaða. Ef svo óheppilega vildi til að ruslið kláraðist í hestagirðingunni þá er af nógu að taka allt um kring og yfirdrifið af fuglasöng.

Annars ber það hæst að á miðvikudaginn mun ég leggja hnött undir fót og heimsækja Kína í 3ja sinn og þetta skiptið er stefnan tekin á Wuhan. Líkt og áður er badminton viðfangsefnið og er ætlunin að skrásetja þessa ferð svona rétt til að gefa ykkur sníkpík á reisuna og hvað drífur á daga mína þarna fyrir austan. Sé ekki að það verði hægt að gera ferðinni skil á Facebook enda stranglega bannað og lokað fyrir Facebook, Twitter og Youtube í Kína... eða er það ekki annars ennþá...


"Sun"dagur...

Fékk líka þessa fínu aðstoð í garðvinnunni í dag... "Gula" skvísan þarna upp í himninum sá til þess að hér voru allir utandyra í allllllan dag. Hér var hreinsað, slegið, raglað, grillað, trambólínast, úðarinn settur í gang og bleytt í sér, skellt sér í sund og þar sýndi mælirinn 21°c. Nú er spurning hvort hægt sé að komast inn. Uppskeran er hreinni garður, sólbruni, freknur, sólstingur og sól í hjarta. Er s.s. búin að taka svolítið til á lóðinni minni.

Bara frábær dagur hér í Nesinu!

 


Umhverfið mitt

Ég bý klárlega í fallegasta sveitarfélagi landsins og er ótrúlega stolt af því. Borgarfjörður og sveitirnar hér í kring er kláralega staðurinn. Hér vil ég búa og ala upp mín börn. Ég hef oft reynt að greina sjálfa mig hvort ég sé þéttbýlis- eða dreifbýlistútta en sú sjálfskoðun hefur yfirleitt leitt til einhvers konar blöndu. Ég elska að komast í sveitina, í bústaðinn og hitta vini mína í dreifbýlinu og svo get ég varla hugsað mér annað en að vinna á vinnustað þar sem ég hitti mikið af fólki og sá vinnustaður er nú í Reykjavík, en get varla hugsað mér að búa á höfuðborgarsvæðinu eða í sveitinni. Frekar erfið... Gæti líklega kallað mig "þétt-dreifbýlistútta" en er samt alls ekkert svo þétt.

Þar sem ég bý nú í fallegasta sveitarfélaginu þá vil ég endilega líka búa í snyrtilegasta sveitarfélaginu og þar er alltaf hægt að gera betur. Hugsa stundum með sjálfri mér hvort það sé hreinlega ekki hægt að færa veginn í gegnum Kleppjárnsreyki svo ferðafólk þurfi ekki að horfa upp á það andleysi sem ríkir þar í snyrtimennskunni. En það þýðir víst ekki að breiða yfir skítinn eða fela hann. Það þarf að kynda rösklega upp í ungmennafélagsandanum og hjálpast að við þetta ekki bara á Kleppjárnsreykjum heldur alls staðar og ég og þú þurfum líka að hugsa um lóðirnar okkar.

Kveðja frá Náttúru-Perlu landsins!


Menntamálaráðuneytið... stjórn mennta- og íþróttamála eða hvað...

Velti því fyrir mér hversu margir framhalds- og háskólar draga niður einkunnir hjá landsliðsfólki í landsliðsverkefnum???

Hjá framhaldsskóla einum á höfuðborgarsvæðinu gildir sú regla að þeir draga niður einkunnir um ákveðnar prósentur fyrir fjarvistir. Sama hvers konar fjarvist er um að ræða... skróp, veikindi, landsliðsverkefni eða annað. Mætingareinkunn helst hins vegar óbreytt???

Ég held ég geti sagt að í yfirgnæfandi fleiri tilfellum helst það í hendur að góðir íþróttamenn eru góðir námsmenn, agaðir og samviskusamir... hversu réttlát er það að þeir séu dregnir niður um 0,5 - 1 í einkunn fyrir sína miklu vinnu sem fellst í því að vera afreksmaður og vera fulltrúar okkar lands úti í hinum stóra heimi.

Hér tel ég mikla þörf á að samræma reglur undir okkar merka Mennta- og Íþróttamálaráðuneyti!


Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband